Altijd een mooi gezicht, die laatste wedstrijden buiten op ons eigen veld. In het licht en tegen het licht van de bomen aan de rand die inmiddels de herfstkleuren hebben aangenomen. Van Gogh zou er zich op kunnen uitleven. Voor veel teams de laatste wedstrijd van het veldseizoen. Hét moment waarop de prijzen worden verdeeld. Winst en verlies, vreugde en verdriet staan dan dicht bij elkaar. Want zeker met een competitie over 6 wedstrijden is de kans groot dat de prijzen ook pas echt tijdens die laatste ronde worden verdeeld. En dat is mooi, want dat is waar sport, naast zo veel mogelijk plezier, ook over gaat: willen winnen, de beker in de lucht mogen houden maar ook om kunnen gaan met de teleurstelling als dat niet gelukt is. En vooral dat laatste zien als een initiator om het de volgende keer net even iets beter te doen. De sleutel? Ontwikkelen. Elke training, elke wedstrijd, steeds een klein beetje beter. Met een organisatie die daarop is ingericht. Daar zijn we bij DSC mooie stappen in aan het maken met een gedegen beleid, enthousiaste trainers en coaches en een organisatie die erop is ingericht dat juist deze (vaak jonge) trainers ook aan het ontwikkelen zijn. Zijn we er al? Nog lang niet. En soms schuurt het zelfs. Als club uitspreken dat je ambitieus bent, duurzaam in de top wilt spelen en dat je beleid erop is gericht dat we elke speler (op welk niveau dan ook) willen uitdagen, ontwikkelen op één willen zetten, is in ieder geval duidelijk. Het leidt tot keuzes die je goed moet kunnen uitleggen maar ook – als het over jou gaat – moet proberen te begrijpen. De weg daarnaartoe is geplaveid met respect, vragen stellen en de bereidheid tonen om te luisteren. Dan kom je ergens. Wanneer bovenstaande weg niet wordt bewandeld, zal de uitkomst altijd onbevredigend zijn, hoezeer je ook je best doet om je eigen standpunt over de bühne te krijgen.
Terug naar die laatste wedstrijd in het licht, van DSC 1 tegen Wageningen. In die klasse waren de prijzen al verdeeld. Met een DVO in deze klasse waartegen vorige week ruim werd verloren (goede DJ, overigens 😉), was een tweede plaats de doelstelling. Die werd net voor de wedstrijd tegen DVO veiliggesteld, door de winst van Oost-Arnhem op Wageningen. Een laatste wedstrijd om des keizers baard, zoals dat heet. Veel publiek dat er eens goed voor ging zitten. Meer staan en springen eigenlijk, want veel mensen (waaronder ik) hadden gedacht ‘dat tussenjasje kan nog wel een keer’. Niet dus. En de eerste helft droeg ook al niet bij om warm te worden. Laten we het er maar op houden dat iets met een donderspeech in de rust wat deed met de spirit, want in de tweede helft werd keurig orde op zaken gesteld. De 9-12 achterstand werd omgebogen in 21-16 overwinning. Een mooie afsluiter van deze veldcompetitie waarin een volgend verblijf in de Ereklasse werd veiliggesteld. Op naar de KL2, 9 (en hopelijk nog wat meer) thuiswedstrijden in de Vijfkamp. Na eerst twee uitwedstrijden volgt op 25 november de eerste gelegenheid om het dak eraf te knallen.
Nu even rust. Weekje wel of niet trainen. Korte vakantie.Vooral van genieten.
De felicitaties gaan uit naar DSC 2, 3, 4, 6, 7 en E1 met het kampioenschap. DSC 5 en MW mogen nog een ronde maar maken nog alle kans.
Fijne zondag.
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC